Recensie: Yazoo - Upstairs at Eric's

Als inmiddels 24-jarige ben ik opgegroeid in het eurodancetijdperk. U weet wel, van die computerdeuntjes waarover een ietwat naar plastic klinkende zangeres een vrij voordehandliggend melodietje zingt. Soms wordt dit tafereel nog aangevuld door een meestal heel stoer kijkende rapper van derde garnituur. Niet echt een briljant genre dus, al mag ik er in een jeugdsentimentele bui nog steeds graag naar luisteren.

In dat verband is het ook wel leuk om eens te kijken waar de roots liggen van al die muziek die de hitlijsten van de jaren negentig beheerste. Die zijn bij eurodance vrij makkelijk te traceren, gezien de vele covers die het genre voortbracht. Sweet Dreams van Eurythmics komt vaak terug, evenals de meest pakkende deuntjes van OMD (Enola Gay bijvoorbeeld). De synthpop van begin jaren tachtig blijkt een belangrijke bron voor de hitparade van tien, vijftien jaar later.

Uit die periode vind ik Yazoo verbazingwekkend dicht in de buurt komen van het uiteindelijke eurodancegeluid. Vooral hun bekendste nummer, opener Don't Go, had evengoed uit 1995 kunnen stammen. Sterker nog, ik was jarenlang in de veronderstelling dat het nummer daadwerkelijk een van de hoogtepunten uit die tijd was. Een misvatting, want voormalig Depeche Modelid Vince Clarke en zangeres Alison  Moyet brachten dit al in 1982 uit.

De hele plaat klinkt wat mij betreft ook nét wat vlotter en moderner dan tijdgenoot Eurythmics. Verder zijn de tweede acts redelijk te vergelijken. Ze leunen beide op een magnifieke zangeres. aangevuld met beats en synthesizers. Grootste gevaar bij dat soort muziek is dat het goedkoop en cheesy gaat klinken, zoals het overgrote deel van de uiteindelijke eurodance.

Dat overkomt Yazoo op deze plaat gelukkig nergens. Don't Go is dan ook lang niet het enige prijsnummer. Afsluiter Situation hanteert een min of meer vergelijkbare formule en is zeker zo overtuigend. Daartussen toont het duo zich soms ook wat introspectiever. Die nummers hebben mijn voorkeur niet, maar zorgen wel dat het album als geheel behoorlijk in balans is en nergens doorschiet naar platte eurodance.