Er zijn maar weinig platen die mij zo sterk verbaasd hebben als de debuutplaat van het New Yorkse Silver Apples. Het is bijna niet voor te stellen dat dit soort muziek al in 1968 op plaat werd gezet. Nog voor de krautrock van de jaren zeventig en de opkomst van Duitse pioniers als Can en Kraftwerk maakte dit collectief al muziek die je met droge ogen onder het kopje 'dance' of 'electronic' kan schuiven. De openingstrack Oscillations zou je zelfs bijna genredefiniërend kunnen noemen. Neem alleen al de eerste zin: Oscillations, oscillations/electronic evocations. Een oscillator is de schakeling die in een synthesizer gebruikt wordt om geluid op te wekken. Het nummer - en de hele plaat wordt dan ook gedragen door synthesizers. Het instrumentgeluid doet sterk denken aan veel jongere bands als Suicide en Spacemen 3. Opvallend is ook het nummer Program, waarin een klassiek fragment van Vivaldi gesamplet wordt. Ook hoogst ongebruikelijk in de jaren zestig. Al vind ik de plaat uiteindelijk niet enorm goed, een bijzonder en revolutionair werkje is het zeker.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten